Okazją do wspomnienia świętych jest - wedle zwyczaju Kościoła - data ich śmierci, czy też - mówiąc inaczej - narodzin dla nieba. Skąd bierze się zatem swoiste wyróżnienie naszego Patrona, św. Jana Chrzciciela poprzez obchód jego narodzin? Święty Jan odegrał wyjątkową rolę w dziejach odkupienia świata. Był on bezpośrednim zwiastunem Jezusa. Jemu przypadło zaszczytne zadanie przygotowania Narodu Wybranego na przyjście Zbawiciela, oczekiwanego od tysięcy lat. Jan wskazał Nań, a nawet udzielił Jezusowi chrztu pokuty. Wreszcie - po dziatkach betlejemskich - on pierwszy w czasach Nowego Przymierza przelał męczeńską krew za prawdę, którą głosił. Ewangeliści poświęcają Janowi Chrzcicielowi 113 wierszy - dokładnie tyle miejsca, ile Najświętszej Maryi Pannie. Już to świadczy o wadze, jaką przypisują zleconej Janowi przez Opatrzność misji. O Janie wspominają również Dzieje i Listy Apostolskie. Imię Jan pochodzi z języka hebrajskiego, w którym oznacza "Jahwe się zmiłował". Jan Chrzciciela był jedynym synem kapłana Zachariasza. Jego cudowne narodzenie i przyszłą misję zwiastował Anioł Gabriel Zachariaszowi, kiedy ten w świątyni okadzał ołtarz. Jan urodził się sześć miesięcy przed Jezusem. Nie mamy pewności co do miejsca jego przyjścia na świat. Tradycja wskazuje, że było nim Ain Karim - miasteczko leżące 7 km na zachód od Jerozolimy. Przy obrzezaniu - zgodnie z poleceniem Anioła - otrzymał imię Jan. Zaraz po tym obrzędzie jego ojciec odzyskał utraconą wskutek niedowiarstwa mowę i wyśpiewał wspaniały hymn, sławiący wypełnienie obietnic mesjańskich. Cud ten rozsławił w okolicy imię Jana. Dość trudne do wyjaśnienia wydaje się stwierdzenie św. Łukasza Ewangelisty dotyczące dzieciństwa Jana: "Dziecię rosło i umacniało się w duchu i przebywało na miejscach pustynnych, aż do czasu ukazania się swego w Izraelu" (Łk 1, 80). Przypuszcza się, że po wczesnej śmierci rodziców Jan przyłączył się do grupy ascetów zwanych esseńczykami, którzy w pobliżu Qumran mieli swoją osadę. Tradycja natomiast utrzymuje, że Jan wiódł raczej samotne życie pustelnicze. W czasach Jezusa dopiero trzydziestoletni mężczyzna uważany był za pełnoletniego, czyli takiego, któremu wolno występować publicznie. Tak też uczynił Jan w 15 roku panowania cesarza Tyberiusza czyli w trzydziestym roku naszej ery. Kult św. Jana Chrzciciela od dawna jest w Polsce żywy. Jego imię do dziś należy do najczęściej spotykanych tak u mężczyzna, jak i u niewiast. Z jego imieniem mądrość ludowa łączy wiele przysłów, ja choćby: Czego się Jaś nie nauczył, tego i Jan nie będzie umiał; Święty Jan przynosi jagód dzban; Jak święty Jan obwieści, takich będzie dni czterdzieści; przed poczęciem Jana noc ze dniem zrównana. Warto tylko wspomnieć jeszcze, że aż trzech królów polskich nosiło imię Jan. Z dniem narodzin Jana Chrzciciela lud polski łączył wiele ciekawych obyczajów. Istniało na przykład przekonanie, że przed 24 czerwca nie wolno się kąpać w rzece, bo św. Jan nie poświęcił jeszcze wody. Co odważniejsi chodzili w noc świętojańską szukać ziół, które miały moc leczniczą lub rzekomo potrafiły przynieść szczęście. W niektórych regionach Polski powszechny jest do dziś zwyczaj puszczania na wodę wianków z zapaloną świecą, wróżących o szybkim lub nierychłym zamążpójściu. O popularności świadczy również fakt, iż blisko 350 kościołów w Polsce - w ich gronie także nasza świątynia - dedykowanych jest św. Janowi Chrzcicielowi, a 18 miejscowości ma w swoim herbie jego wizerunek.